(Afbeelding tegoed: Warner Bros.)
Ik had dit gevoel sinds ik Blade Runner 2049 voor het eerst zag, maar moest het (oranje) stof laten rusten voordat ik voor een gewijde klassieker kwam: het vervolg van 35 jaar later van Denis Villeneuve is beter dan het origineel uit 1982. aangenaam.
Ik heb Blade Runner nooit in hetzelfde opzicht gehouden als de meeste anderen. Nadat ik het verschillende keren opnieuw had bezocht (het laatst gezien in The Final Cut in IMAX een paar jaar geleden), voel ik altijd hetzelfde: het is een baanbrekend stuk wereldbouw door productieontwerp en de torenhoge invloed van regisseur Ridley Scott en laat ‘ visueel futurist De visie van Syd Mead kan niet genoeg worden benadrukt. Maar de film zelf maakt me wat koud, altijd interessanter om over te praten dan om naar te kijken.
Een schurk hebben die opzettelijk menselijker is dan de hoofdrolspeler is intrigerend op papier, maar moeilijk om emotioneel in te investeren. BR 2049 draait het oorspronkelijke concept op zijn kop: in plaats van een veronderstelde mens die een replicant kan zijn, hebben we hier het tegenovergestelde, dat is inherent fascinerender.
K’s (Ryan Gosling) onderdrukt, Pinokkio-achtige wanhoop om ‘echt’ te zijn is hartverscheurend, en die middelpuntwending – waar K het houten paard vindt – raakt me elke keer, net als het lot van zijn holopartner Joi (Ana de Armas), en zijn realisatie over het kind van Deckard (Harrison Ford).
(Afbeelding tegoed: Warner Bros.)
Het is vooral deze emotionele betrokkenheid die van 2049 de superieure film voor mij maakt, maar er zijn andere gebieden waar het vervolg het beste is. De plot – in plaats van alleen maar een middel te zijn voor vlezige filosofische thema’s – is een aangrijpend detectiveverhaal op zich. Ondanks dat het 46 minuten korter is, heeft de eerste film niet dezelfde verhalende voortstuwing. Ik zie het geïnteresseerd, in plaats van gegrepen.
Ik geef toe dat de film uit ’82 een sterkere slechterik heeft in de iconische Roy Batty van Rutger Hauer, maar Luv (Sylvia Hoeks) is niet traag. Ik zou ook beweren dat de muziek van Benjamin Wallfisch en Hans Zimmer beter samengaat met de sfeer van 2049 dan de score van Vangelis (weliswaar meer memorabel) met Blade Runner.
Als een staaltje van wereldopbouw, leeft 2049 het baanbrekende origineel, op zichzelf is dit een aanzienlijke prestatie. Maar Villeneuve kwam niet alleen overeen met het origineel van Scott, hij overtrof het. Of ben ik het maar?
Elke maand onze zusterpublicatie Total Film magazine pleit voor een polariserende filmopvatting en geeft je de mogelijkheid om het eens of oneens te zijn. Laat ons weten wat je hiervan vindt in de reacties hieronder en lees verder voor meer.
- Ligt het aan mij, of moet Hollywood over zijn obsessie voor de jaren ’80 heen komen?
- Ligt het aan mij, of is romantiek dood op het multiplex?
- Ligt het aan mij, of zijn er te veel logo’s aan het begin van films?