(Afbeelding tegoed: Nintendo)
Er is tegenwoordig waarschijnlijk minder anticipatie op de wederkomst van Christus dan op Nintendo’s Breath Of The Wild-vervolg. En met een goede reden. Die game zorgde niet alleen voor een revolutie in een van de meest gevierde series in videogames, maar ook in het hele concept van games in de open wereld terwijl het bezig was, waardoor Switch zijn eerste Edge 10 kreeg. Het is moeilijk voor te stellen hoe een vervolg de hype zou kunnen waarmaken. Maar als we één verzoek mogen doen: misschien kan Nintendo de volgende keer wat betere karakters toevoegen?
Dat is een beetje oneerlijk. We zullen altijd een zwak hebben voor die Zora-prins die kort de rol speelde in de genegenheid van het internet die momenteel wordt ingenomen door Lady Dimitrescu. Maar in vergelijking met andere Zelda-titels, is een van de weinige gebieden waar Breath Of The Wild niet de eerste plaats bemachtigt, de cast. Dat was min of meer zo ontworpen, aangezien het een bewust (en effectief) geïsoleerd avontuur was.
Maar aangezien de nieuwste E3-trailer voor het vervolg spelers zich opnieuw laat afvragen of ze als Zelda kunnen spelen, is het de moeite waard om het DS-avontuur te bestuderen dat voor het eerst een schijnwerper scheen op het personage naar wie de hele serie is vernoemd. Spirit Tracks is een spel dat veel fout doet, maar Zelda perfect goed doet.
(Afbeelding tegoed: Nintendo)
Zelda ontmoet Link tijdens zijn pompeuze diploma-uitreiking als machinist en ondergraaft het evenement onmiddellijk door te glimlachen en een poging te doen hem op zijn gemak te stellen. Dit is meteen een incarnatie van de op een na beroemdste prinses van videogames die je niet kunt helpen. Helaas wordt ze bijna onmiddellijk vermoord.
Zelda’s geest wordt uit haar lichaam gescheurd, zodat de slechterik van de game de laatste kan gebruiken als een vat voor een demon. Aan de positieve kant, dit bevrijdt haar geest om met je mee te gaan op het avontuur. De game knipoogt naar de manier waarop ze zich traditioneel precies één keer in games gedraagt - Zelda wil aanvankelijk achterblijven en legt uit: “Dat hebben prinsessen altijd gedaan. Van wat ik begrijp, is het een soort familietraditie.” Daarna is het slim genoeg om de grap nooit meer te maken.
Als ze eenmaal aan boord is, zowel figuurlijk als letterlijk, wordt het snel duidelijk dat het redden van haar koninkrijk, niet zichzelf, de echte prioriteit van Zelda is. Toch heeft ze niet alleen ongelooflijk nobel, maar ook plezier. Begrijpelijk. Na zo lang te hebben gewacht, is Zelda niet van plan een kleinigheid als een gebrek aan hartslag een goed avontuur in de weg te laten staan.
Tetra verpakt
(Afbeelding tegoed: Nintendo)
Samen met de bijna kwart-eeuwse afkomst waar Spirit Tracks mee werkte, is het de moeite waard om de recentere stamboom van Zelda van de game te overwegen. Het begint met Wind Waker’s Tetra, een verwaande, brutale piratenkapitein die aan niemand verantwoording aflegt. Tot ze zich realiseert dat ze hoe dan ook prinses Zelda is, en de rest van het spel in een mooie jurk niets doet. In Phantom Hourglass is Tetra opnieuw een piratenkapitein – voor de duur van een openingsfilmpje, waarin ze prompt wordt ontvoerd door een spookschip en opnieuw moet worden gered.
Spirit Tracks verliest de schepen en maakt van de gelegenheid gebruik om een nieuwe koers uit te zetten, waardoor deze incarnatie van prinses Zelda meer macht krijgt dan ooit. Door dit te doen, weerstaat het de grijze trope die veel vrouwelijke personages in avonturenfictie treft, waarbij hoe meer keuzevrijheid ze hebben, hoe meer hun vrouwelijkheid wordt weggenomen, in een poging hun ‘badass’-referenties te vestigen.
Zelda is ondertussen niet meer dan gekrijs en ijskoud als er ratten op het scherm zijn, maar de ontwikkelaars begrijpen dat er een groot verschil is tussen een lafaard zijn en een fobie hebben. De laatste vermenselijkt haar, en Zelda toont geen angst bij het bestrijden van de veel angstaanjagender monsters die je tegenkomt. Deze prinses Zelda is in de eerste plaats een beschermer van haar koninkrijk, in de tweede plaats een grappig meisje en altijd een held. Als je haar duidelijke vreugde niet kunt delen wanneer je de konijnenreddende sidequest ontdekt, dan moet je waarschijnlijk dit browsertabblad onmiddellijk sluiten en teruggaan naar plannen om Hyrule te vernietigen.
Het is zeker verfrissend om een heldhaftige meid te spelen die er ook van geniet om vrouwelijk te zijn. Maar niet alle meest onderscheidende elementen van de game zijn even succesvol.
(Afbeelding tegoed: Nintendo)Lees meer van Edge
(Afbeelding tegoed: toekomst)
Als je elke maand meer geweldige gamejournalistiek zoals deze wilt, rechtstreeks aan je deurstop of je inbox bezorgd, waarom abonneer je je dan niet hier op Edge.
In navolging van Phantom Hourglass verruilt Spirit Tracks de vrijheid van het zeilen op de oceaan voor de saaie treinreis op frustrerend vooraf ingestelde rails. Het is een inherent beperkende manier om te verkennen en de glorieuze soundtrack begint meer als een verontschuldiging te voelen voor de tijd die je besteedt aan het luisteren terwijl je trein glazig voortkabbelt. Kanongevechten fleuren de boel een beetje op, maar dit is een spel dat dringend behoefte heeft aan snelheid.
In plaats daarvan krijg je het borderline-sarcastische ‘snelle’ reissysteem. Er zijn teleportatiepoorten langs de rails geplaatst, maar elk is slechts verbonden met een enkele overeenkomstige poort. Je moet op het touchscreen noteren welke met welke gepaard gaat. Een prima idee, maar de DS-hardware leent zich niet voor duidelijke annotaties – er is maar zoveel onroerend goed op dat kleine onderste scherm – en poorten voelen te grillig verspreid aan om ooit te teleporteren om je een behoorlijk stuk tijd te besparen.
Gezien hoe langzaam het voelt alsof je vooruitgang boekt, is het verleidelijk om sidequests met kieskeurige passagiers te negeren, die tegen je klagen omdat je te snel gaat of ze niet verdedigt tegen kanonvuur. Kortom, een slechtere vervoersoptie dan de trein is nauwelijks denkbaar.
Uit de rails
(Afbeelding tegoed: Nintendo)
Het is misschien niet verwonderlijk dat dit niet was wat de ontwikkelaars oorspronkelijk van plan waren. Spelregisseur Daiki Iwamoto kwam op het idee uit een boek dat hij vroeger aan zijn zoon voorlas, waarin de personages in een trein zitten en onderweg hun eigen sporen moeten leggen. Ze bedenken oplossingen wanneer de trein obstakels tegenkomt, graven een tunnel om bijvoorbeeld door een berg te komen en bouwen een brug om een rivier over te steken. In Spirit Tracks doe je zoiets echter nooit.
Een heel jaar van de ontwikkeling van het spel werd besteed aan het proberen uit te vinden hoe de speler de vrijheid kon geven om tracks te leggen waar hij maar wilde, maar zonder hen gebieden te laten bereiken die ze om cruciale verhaalredenen nog niet moesten hebben. Het is een probleem dat Breath Of The Wild later zou oplossen door je de vier hoofdreeksen van zijn verhaal te laten aanpakken in elke gewenste volgorde. Het Spirit Tracks-team koos echter voor lineair reizen en een meer traditionele structuur.
(Afbeelding tegoed: Nintendo)
In een poging om deze gecompromitteerde aanpak leuker te maken, werden bomtreinen geïntroduceerd. Om deze bedreigingen met grille te vermijden, moet je van rails wisselen, maar al te vaak maakt dit je saaie route naar de goede delen van het spel nog omslachtiger. Een late set-piece geeft je een power-up waarmee je tijdelijk op je jagers kunt jagen, zoals Pac-Man nadat je een Power Pellet hebt gegeten. Je moet dit zeggen: het geeft je echt waardering voor hoe goed Pac-Man is ontworpen. De scherpe moeilijkheidsgraden en het gebrek aan checkpoints zorgen samen voor een spannende uitbarsting van actie die net zo frustrerend is als langzaam tuffen over de rails, terwijl je steeds opnieuw sterft.
Hoewel het idee om de DS-cartridge op echte treinsporen te introduceren soms verleidelijk kan zijn, duurt het gevoel nooit lang.
Kerker meester
(Afbeelding tegoed: Nintendo)
Spirit Tracks heeft gewoon te veel charme om je ooit voorgoed te frustreren. Het vrolijk dwaze script verschuift moeiteloos van geweldige grappen naar momenten van pathos zonder ook maar te verminderen. En het kernduo wordt ondersteund door een sterke ondersteunende cast. Schurkkanselier Cole verbergt het feit dat hij een demon is door twee hoge hoeden te dragen, één over elk van zijn hoorns. Toen we een voorouder van Hourglass’ beste personage, slimeball-zeiler Linebeck, ontmoetten, zijn we nog nooit zo gelukkig geweest om te ontdekken dat egoïsme erfelijk is.
Wat Spirit Tracks echt redt, is echter iets anders dat Breath Of The Wild miste: een kerker die gemakkelijk tot de beste van de serie behoort. Met elke nieuwe verdieping stijgt de Tower Of Spirits gestaag hoger en hoger op de lijst van all-time greats. In het beste idee van het spel kan Zelda’s geest bepaalde vijanden in de toren bezitten. Het versterkt de plaats van het personage als co-lead in zowel het verhaal als de activiteit, waardoor Zelda een rol krijgt als meer dan alleen de nieuwste reskin van Navi.
Plots speel je een coöp-puzzelspel, helemaal alleen. Het jongleren met de routes van de twee personages door de kerkers wordt aangenaam gecompliceerd door de ongelijkheid van hun vaardigheden. Zelda is sterker en kan dodelijke vijanden afleiden, omdat ze vermomd is als een van hen, terwijl Link veel kwetsbaarder maar ook veelzijdiger is (hij krijgt hier een kleinere selectie tools dan in Hourglass, maar gebruikt ze slimmer). Dit escaleert snel in briljant ingewikkelde puzzels die het beste van de Four Swords-spellen voor meerdere spelers bevatten, zonder dat je GBA’s, kabels, een GameCube en drie gijzelaars hoeft te verzamelen.
(Afbeelding tegoed: Nintendo)
Wanneer de gebreken van het spel teveel worden, kunnen we aanraden om naar het titelscherm te gaan. Het begint in het donker, met een zachte chugga-chugga, chugga-chugga terwijl de trein naar het einde van een donkere tunnel rijdt, dan vullen beide schermen zich met licht en vervagen om een weelderig gekleurd, cel- schaduwrijke schoonheid die eigenlijk niet mogelijk zou moeten zijn op de bescheiden DS-hardware. De muziek stijgt terwijl de camera rond de trein draait om ons te laten zien dat Link grijnzend op de bestuurdersstoel zit, de geest van prinses Zelda die op het dak van de cabine zit en vervolgens de vlucht neemt.
Het is een opening die de dood van het titelpersonage bevestigt voordat je de game zelfs maar bent begonnen, maar het is toch een van de meest vreugdevolle momenten in de geschiedenis van Nintendo.
Gezien onze redenen om Spirit Tracks in de eerste plaats opnieuw te bezoeken, kunnen we het niet helpen om ons een Breath Of The Wild-vervolg voor te stellen dat hierop voortbouwt. De charme, het ontwerp van de kerker, een cast die meer kan bieden dan een kort gefladder in het wispelturige hart van internet, maar vooral meerdere hoofdrolspelers, met een Zelda die opnieuw bewijst dat actie en vrouwelijkheid elkaar niet uitsluiten. Er zou niets minder dan een wonder nodig zijn, maar Nintendo heeft daar de afgelopen jaren geen tekort aan gehad. Wie weet, misschien kan het zelfs van die treinsporen een plezierige rit maken.
Deze functie verscheen voor het eerst in het tijdschrift Edge. Voor meer like it, abonneer je op Edge en ontvang het tijdschrift direct bij je thuis of op een digitaal apparaat .