(Afbeelding krediet: Bandai Namco)
Technisch gezien versloeg ik Margit The Fell Omen, een van de moeilijkste Elden Ring -bazen, bij mijn zesde poging. Ik zeg “technisch” omdat ik Margit op dezelfde manier heb verslagen als ik het grootste deel van Elden Ring heb doorstaan: met veel hulp.
Hoewel het discours rond de Elden -ring en de moeilijkheid zijn pittiger kan zijn dan de gifmoerassen Hidetaka Miyazaki houdt zoveel van, ik leun ongegeneerd op andere mensen om door dit spel te komen. Of dat nu andere spelers oproept wanneer ik kan of me wenden tot vrienden en familie voor advies, ik speel niet alleen Elden Ring. En hoewel sommige veteranen misschien beweren dat ik mezelf beroof van een traditionele zielenervaring, vertelde Miyazaki zelf aan PlayStation Blog (opent in nieuw tabblad) dat FromSoftware het gemakkelijker maakte om te genieten van multiplayer in de hoop dat “spelers dat idee omarmen om hulp van anderen te ontvangen, van anderen . ” Ik omarm niet alleen dat idee, ik houd het vast met een vice-achtige grip.
Het gevallen voorten
(Afbeelding krediet: Bandai Namco) Lees meer
(Image Credit: Supergiant Games)
Hades heeft me geleerd om falen te omarmen net op tijd voor Elden Ring
Ik heb nog nooit eerder een Souls -game gespeeld, dus veel van de functies zijn me vanaf het begin duidelijk. Er is bijvoorbeeld geen manier voor een nieuwkomer om te weten wat de oproepende plek net buiten Margit de baas van de Fell Omen is voor – hel, ik dacht dat het gewoon een voorteken was, dat me waarschuwde voor mijn naderende ondergang. De totems lijken tenslotte veel op de Jezus op de kruisbeelden die het katholieke huishouden hebben versierd waarin ik ben opgegroeid, dus ik nam gewoon aan dat het een beetje wereldbouw is.
Gelukkig is mijn partner (een souls-achtige dierenarts) op de back-pech geweest die mijn Elden Ring-playthroughs heeft gedreven. Ik was seconden verwijderd van het oversteken van de poort toen hij de controller uit mijn hand pakte, een paar furlcalling vinger remedies maakte en me precies vertelde wat ik moest doen. Na het consumeren van een van de remedies, verschijnt een litanie van gouden oproepborden aan mijn voeten, verspreid over de gebogen gang die leidt naar Margit als een prachtige gele bakstenen weg. Staande over elk oproepend bord onthulde potentiële supporters, zoals een samurai met een boog op zijn rug genaamd Alucard en een roze harige ridder genaamd ’90s Dad Vibes’. Ik roep die twee eerst op, niet wetende dat het winkelen van het raam een goed idee is en door de mist gaan om Margit onder ogen te zien. De Samurai springt onmiddellijk van de rand van de kaart en de punkprinses in Chainmail kan mijn inferieure vaardigheden niet goedmaken. We vallen op de gevallen, maar ik word aangemoedigd door het idee dat ik de baas niet alleen hoef te maken, zoals een schoolkid die haar twee vrienden brengt om haar te flankeren bij het confronteren van een pestkop.
Nog een paar pogingen eindigen in mislukking, en wanneer de Elden Ring -servers een beetje verwant beginnen te worden, waardoor oproepen bijna onmogelijk worden, overweeg ik het op te geven. Ik realiseer me dan dat één oproepteken constant blijft – een NPC met de naam Rogier. Ik roep hem tot wapens, en net als ik klaar ben om door de sluier te stappen, verschijnt er nog een oproepbord. Alleen bekleed in een beha en slipje en een Brooklyn-achtige shag rocken, beantwoordt ‘Marika’ mijn oproep. En jongen, ben ik blij dat ze dat deed.
Zodra we de sluier oversteken, raakt Marika Margit met wat ik later leer de Comet Azure-spreuk-een verblindend helderblauwe draaikolk komt van haar staf en decimeert Margit absoluut, tweederde van zijn gezondheid. Met Margit heeft verschillende haringen neergehaald, ik ben zelfverzekerd genoeg om naar binnen te rennen en hem een paar keer te slaan met mijn speciale schuine streep, en hij is sneller dood dan ik hem Maidenless kan noemen.
Dagvaarding op dagvaarding
(Afbeelding krediet: Bandai Namco)
De nederlaag van Margit versterkt mijn Elden Ring -filosofie: kom met veel hulp van vrienden (en randoms). Waar ik ook een oproepende pool kan activeren, ik doe dit, maar de multiplayer -systemen van Elden Ring zijn zo onbetrouwbaar dat ik ze niet zoveel kan gebruiken als ik zou willen. Opvallende tekenen verschijnen niet, zelfs na 15 minuten, of pogingen om op te roepen worden geconfronteerd met een spervuur van berichten “niet in staat om coöperator op te roepen”. Hoewel er vaak een NPC buiten baaspoorten is die je in het gevecht kunt brengen, zijn ze niet sterk genoeg om me helemaal door te dragen. Ik woedend stop met de baaspoort van Godric na bijna een uur van mislukte oproeping en een succesvolle oproep waar ik onmiddellijk een klif af rol.
Nadat ik enkele vrienden heb gepoliteerd, is mij verteld meer tijd te besteden aan het verkennen van de landen tussen in plaats van te proberen mijn weg op te roepen door de campagnebazen. Mijn partner wijst op gebieden op de kaart die hij heeft bezocht die me niet moeten overweldigen, en ik breng de dag door met het vallen in catacomben en comfortabeler worden met pareren. “Dat was schoon,” vertelt hij me nadat ik een kristallijne vrouw had uitgeschakeld die een ringblade volledig alleen hanteert, “dus Godric?” Ik heb duidelijk een soort zielenachtige test doorstaan, dus ik reis snel terug naar net buiten de poort van Godric.
Ik ga naar mijn tweede poging tot Godric veel zelfverzekerder in mijn eigen capaciteiten, maar ben nog steeds van plan om op dagvaarding te vertrouwen om deze baas een beetje gemakkelijker te maken. De Elden Ring -servers werken deze keer best goed en ik roep onmiddellijk een speler in die alleen ‘Frog’ bekend staat. Ze dragen alleen de afgehakte kop van een Albinauraal en groezelig ondergoed en hanteren een kleine dolk – het merkteken van een zweterige Elden -ringspeler, als Marika een indicatie is. En ja hoor, kikker is ongelooflijk OP en raakt naar binnen om Godric te vegen met de dolk, hem te vergiftigen tot het punt waar hij tot bijna een derde van zijn gezondheid is. Helaas wordt Frog dan onmiddellijk in een ander rijk geslagen, en mijn schok over de hele beproeving betekent dat ik niet snel genoeg reageer op Godric’s Dragon Arm en tot een knapperig word.
“Je moet de hitte van kikker afhouden”, legt mijn partner uit. “Ga naar binnen en veeg naar Godric genoeg, zodat hij de mensen die je hebt opgeroepen niet plat maken.” Ik eet nog een furlcalling vinger remedie en roep de eerste twee mensen die opdagen opdagen. We buigen en emote voor elkaar, zoals gebruikelijk, voordat we de mist oversteken.
Als een pak honden ruiken we om de beurt naar binnen en knopen we naar Godric’s enkels, terwijl we net op tijd terugtrekken om een enorme veeg van de baas te voorkomen. Drie solide minuten dansen we rond Godric in een onuitgesproken maar perfect in-sync-uitvoering totdat de klootzak dood aan onze voeten is. Mijn twee medewerkers gaan direct nadat hij valt, wachten om terug te worden opgeroepen naar hun wereld. Ik buig, schreeuw, bedankt dat op dove oren valt en gebruik een beetje prattling Pate -item om hen te vertellen dat ze “geweldig” zijn. Terwijl ze vervagen, knipperend uit het bestaan, voel ik de prik van tranen in de hoek van mijn oog. Eindelijk kan ik een Souls -spel spelen en ik hoef het niet alleen te doen.
onze games zoals Elden Ring lijst moeten je hacken en snijden tot de zon ondergaat – en verder.
Alyssa Mercante
- (opent in nieuw tabblad)
- (opent in nieuw tabblad)
Alyssa Mercante is een redacteur en bevat schrijver bij GamesRadar uit Brooklyn, NY. Voordat ze de industrie binnenkwam, behaalde ze haar Masters’s Degree in Modern and Contemporary Literature aan de Newcastle University met een proefschrift gericht op hedendaagse indie -games. Ze besteedt het grootste deel van haar tijd aan het spelen van competitieve shooters en diepgaande RPG’s en zat onlangs op een PAX-paneel over de beste bars in videogames. In haar vrije tijd redt Alyssa katten, beoefent ze haar Italiaans en speelt hij voetbal.