De beste Assassin’s Creed-games, gerangschikt

We anticipeerden niet helemaal op Assassin’s Creed Odyssey, die net een jaar na het gigantische epos van Assassin’s Creed Origins arriveerde. Maar beide games markeren een enorme verschuiving voor de serie als geheel. Welkom in het tijdperk van de Assassin’s Creed RPG. Voordat we verdwalen in de glorieuze met marmer omzoomde straten van het oude Griekenland en de palmbomen van het oude Egypte, lijkt het een goed moment om terug te keren naar het beste dat de Assassin’s Creed-franchise te bieden heeft, verspreid over 10 kerngames (en meerdere spin-offs) ) sinds de serie werd gelanceerd in 2007. De meeste oudere games zijn immers nog steeds de moeite waard om te spelen … maar met welke moet je beginnen en welke moet je veilig laten rotten in de Animus? En met de Ezio-collectie voor de huidige generatie consoles, moet je echt teruggaan naar de titels van het klassieke tijdperk?

Het bestellen van deze spellen was niet eenvoudig. We kozen ervoor om het drama over te slaan en een uitgebreide lijst te maken van alle Assassin’s Creed-spellen, gerangschikt volgens kwaliteit (met uitzondering van games die van het bestaan ​​zijn geschrapt, zoals Assassin’s Creed Recollection). Hier is onze lijst met de beste Assassin’s Creed-spellen. Laat ons je Altaïr-autochtone keuzes weten in de reacties, als je die woordspeling ooit zult vergeven.

• Assassin’s Creed Origins Guide
• 10 verborgen mechanieken die Assassin’s Creed Origins je nooit vertelt

Eervolle vermelding – Freedom Cry

Deze was een zware opgave, omdat Freedom Cry werd geboren als Assassin’s Creed 4: Black Flag DLC, maar had grotere ambities en werd uiteindelijk een opzichzelfstaande titel. Hoewel de strijd en de sidequest-structuur het alles behalve onafscheidelijk maken van Black Flag, verdient het een eervolle vermelding voor zijn verhaal alleen. Hier staat de voormalige slaaf Adewale in naam van de vrijheid tegenover de slavenmeesters van Haïti en bewijst dat de missie van de Assassijn vele belangrijke vormen kan aannemen.

Freedom Cry plaatst je in het slop van een slavenhandel en is onwrikbaar in hoe het die brutaliteit uitbeeldt. Je kunt de menselijke veilingen of weggelopen slaven die zonder jouw hulp worden gedood niet missen, en als je eerder deelnemer bent dan waarnemer, kun je dit niet negeren. Maar misschien nog belangrijker is dat Freedom Cry laat zien hoe die slaven en de vrije mensen van het land actief deelnemen aan hun eigen bevrijding, door met Adewale te werken in plaats van passief te wachten. In dat opzicht doet Freedom Cry iets dat niet alleen belangrijk is, maar bijna volledig uniek, en dat verdient een schreeuw.

20. Assassin’s Creed Altair’s Chronicles

Voordat Ezio’s trilogie een twinkeling was in de ogen van het AC-ontwikkelingsteam, was er Altair’s Chronicles. De mobiele prequel naar de originele Assassin’s Creed, het ziet Altair op jacht naar een mythisch artefact genaamd The Chalice in vernauwde 3D-wereld. Het is een ramp van begin tot einde: het gevecht van Assassin’s Creed wordt vereenvoudigd tot het punt dat het niet langer interessant is, locaties en missies hetzelfde zijn, het verhaal (compleet met gedwongen romantiek) is afgezaagd, en de dialoog is altijd verschrikkelijk met af en toe zoekt naar Vader ‘Noooooooo!’ grondgebied.

Het enige waar Altair’s Chronicles voor komt is visuals, inclusief mooie (als te veel gebruikte) milieuontwerpen, die het op zijn minst esthetisch aantrekkelijk maken. Maar dat is lang niet genoeg om de vele en gevarieerde tekortkomingen te compenseren, en met nieuwe mobiele AC-games die de visuele kwaliteit overtreffen, is het het beste om deze een pass te geven.

19. Assassin’s Creed Identity

Assassin’s Creed Identity gelanceerd op iOS met de bedoeling meer op de volbloed console-releases te lijken, zij het met een RPG-draai. Identity, dat zich afspeelt in de Italiaanse Renaissance, probeert de kenmerkende sluipende en stekende gameplay van de serie na te bootsen, gekrompen voor kortere sessies. Ezio is weggevaagd voor op maat gemaakte personages, elk tot leven gebracht met behulp van een geweldige Italiaanse naamgenerator.

Helaas zul je er waarschijnlijk meer tijd aan doorbrengen dan met het eigenlijke spel. Het is een gratis-te-spelen-affaire, die je heen en weer stuurt om een ​​of andere kerel te elimineren / dit artefact te verzamelen / deze persoon escorteren in ruil voor vaardigheidspunten die je kunt besteden aan outfits, uitrusting en verplaatsingssets. Spotty-besturingselementen resulteren in veel muren tegenkomen in plaats van ze op, maar je hoeft tenminste niet de gebruikelijke zwerm burgers te vermijden – er is amper iemand op straat, wat betekent dat het aan de platte structuren en boxy-gebouwen is om bouw de atmosfeer.

18. Assassin’s Creed Chronicles: Rusland

De laatste side-scrolling heimelijke spin-off (zeg dat drie keer) van Ubi en Climax Studios, Chronicles Russia is prachtig getekend in de tinten van 20e-eeuwse propaganda, maar duivels moeilijk. De stiekeme zoektocht van Nikolai Orelov in 1918 in Rusland, dit is eigenlijk het meest moderne Creed-avontuur tot nu toe. Orelov is natuurlijk nog steeds een huurmoordenaar, compleet met verborgen mes, maar gewoon om dingen op te schudden, is hij gewapend met een geweer om vijanden van ver af te pakken en een lier om deuren van roosters weg te sluipen om er doorheen te sluipen.

Er is genoeg bevredigende Assassin-ing om hier te doen, maar Chronicles Rusland is de slechtste van de kunstzinnige trilogie met een aantal serieus irritante moeilijkheidsgraden als je ervoor kiest om iets anders te doen dat, nou ja, aar je vijanden stil. Voeg een aantal frustrerende getimede levels toe en de overlevering van de interessante Assassin en nieuwe personages worden verzand door een ervaring die gewoon voelt alsof er nog niet zo hard genoeg over is nagedacht. In tegenstelling tot Chronicles China of India, beide zelfvertrouwen side scrollers op zich, deze is alleen voor fans van de Brotherhood.

17. Assassin’s Creed 2: Discovery

Als je alleen de mobiele games van Assassin’s Creed hebt gespeeld, krijg je misschien het idee dat het handelsmerk van de serie zijwaarts scrollt door gangen van oblivious guards / lijken. Assassin’s Creed 2: Discovery zal niet veel doen om dat idee te verdrijven; je speelt als Ezio en voert moordmissies uit voor een aantal klanten, die allemaal onopvallend en uiteindelijk onbelangrijk zijn. Ze fungeren gewoon als voertuigen om je naar een 2D-platformer te duwen die een paar oneindig veel runners heeft, als je zin hebt om op volle kracht te laden en elke nauwelijks competente bewaker die je ontmoet te vernietigen.

Het is een eenvoudig spel dat niet de diepte van de meeste Assassin’s Creed-titels kent, maar het volbrengt wat het wil bereiken. Met Discovery, dat een vloeiendere, interessantere platformervaring heeft dan de mobiele gezelschapsspellen, is het de standaard geworden voor 2D Creed-spellen in 2009. Het is sindsdien omzeild door de superieure Chronicles: China, maar het kan de moeite waard zijn om te spelen als je een DS kunt vinden kopie, omdat Ubisoft sindsdien alle bewijzen van de mobiele versie heeft verwijderd.

16. Assassin’s Creed Bloodlines

Vrijgegeven naast Assassin’s Creed 2 en Discovery in een berekende aanval op ieders portemonnee, vervolgt Bloodlines op PSP het verhaal van Altair naar aanleiding van de gebeurtenissen in het originele spel. In tegenstelling tot eerdere handheld- / mobiele items in de serie, probeert Bloodlines het 3D-uiterlijk en de gratis gameplay van de consoleleases te benaderen. In het geval van de eerste doet het een fatsoenlijke klus, met scherpe beelden waardoor het lijkt op een echt AC-spel, maar als het op gameplay aankomt, mist Bloodlines de hooiberg: kleine omgevingen leiden je voortdurend in gevechten en het vechtsysteem betekent gevechten voelen vaak net zo onhandig als handwerk in ovenwanten.

Plus, terwijl Bloodlines een betrokken verhaal heeft dat niet zo afschuwelijk is als Altair’s Chronicles, valt het vaak plat en is het niet sterk genoeg om het matte gevecht goed te maken. De enige goedmaker van het spel is Maria – Altair’s vlijmscherpe medewerker die fans zich misschien nog zullen herinneren uit een bepaalde droomsequentie – wiens interacties met Altair het verhaal een beetje leven en diepgang geven. Jammer genoeg is zelfs zij niet genoeg om de productie te redden.

15. Assassin’s Creed Chronicles: India

Als deel twee van de driedelige Assassin’s Creed Chronicles miniserie is Assassin’s Creed Chronicles: India de eerste poging van de franchise in wat indertijd het Juweel in de Kroon van het Britse Rijk was. Helaas zul je er maar een beperkte hoeveelheid van zien, omdat het lineaire 2,5D-pad van hoofdpersoon Arbaaz geen ruimte laat om veel van wat dan ook te ontdekken. Mooie achtergronden en een bevredigend gevoel van beweging maken dat enigszins goed, maar dat doet alleen zoveel om de andere dringende problemen van het spel op te lossen.

Je dwingend om te lijden aan onbevredigende, slordig ontworpen missies, de saaie ‘stealth’ optie is in principe verplicht. Chronicles India straft je omdat je zelfs probeert de zaak te verlevendigen met gevechten, automatische lage scores uitdeelt of een regelrechte mislukking geeft voor je inspanningen. En in een spel waarbij punten direct verbonden zijn met belangrijke upgrades, voelt dat gewoon als pesten. Onhandige pogingen om de spanning op te voeren – zoals Arbaaz dwingen langzamer te rennen dan vijf minuten eerder, zonder reden – leiden tot nog meer frustratie en ongemakkelijke pacing maakt het spel verschrikkelijk slecht. Chronicles China, in bijna alle opzichten achterblijvend bij zijn voorganger, is een item dat je veilig kunt overspoelen.

14. Assassin’s Creed Pirates

Er is serieus vertrouwen voor nodig om een ​​minigame van een van je vorige titels af te slanken en op eigen kracht vrij te geven. Maar Ubisoft stond eind 2013 hoog op de top van het succes van Black Flag en het resultaat was Assassin’s Creed Pirates, een mobiel spel dat gewoon de gevechten is van Black Flag, die je onderweg kunt spelen.

Piraten proberen echt een Assassin’s Creed-spel te zijn, met een verhaal over Assassins, Tempeliers en magische DNA-tijdmachines, maar dat is alleen maar window-dressing. Je besteedt 99% van je tijd aan het schieten van kanonskogels op andere schepen. Maar de ontwerpers wisten dat, en dus maakten ze een punt van prioriteit geven aan het gevecht en ervoor zorgen dat het besturen van schepen via aanraakfuncties eenvoudig en natuurlijk aanvoelt. Pirates staat laag in deze lijst omdat het slechts een facet is van een ander Assassin’s Creed-spel, maar dat facet is zo goed ontworpen dat het erkenning verdient.

13. Assassin’s Creed 3

Assassin’s Creed 3 is in veel opzichten een proefrit. Het was de eerste Ezio-loze Assassin’s Creed in vijf jaar, de eerste set in een bewoonde wildernis (velden in Italië tellen niet mee), en de eerste die de nu geliefde scheepsgevechten van de serie bevatte. Het doet een heleboel dingen goed, het creëert een grens die je uren kunt verkennen, en het is gevoelig voor de Kanien’kehÁ: ka-cultuur. Helaas krijgt het een heleboel andere dingen – fundamentele, voor de hand liggende dingen – helemaal verkeerd.

Hoofdpersonage Connor is vaak te afstandelijk en superieur om sympathiek te zijn, en het aantal keren dat hij ingrijpt om de incompetente Founding Fathers te redden is moeilijk om serieus te nemen. De game bevat secties die stealth benadrukken, maar de feitelijke stealth-controls zijn slecht, dus deze onderdelen zijn veel vervelender dan leuk. En vanwege een strak schema voor de ontwikkeling, werd de game geleverd met voldoende bugs om een ​​entomoloog te laten zwijmelen. Helaas is de manier waarop het bestuurt op zijn best gênant en in het slechtste geval game-breaking en laten we het niet eens hebben over hoe het klimmen op elke boom precies hetzelfde is. AC 3 heeft veel goede ideeën – knutselen, schepen, een werkend ecosysteem – en een fascinerende periode maar is uiteindelijk teleurstellend. Sorry Connor.

12. Assassin’s Creed Liberation

Assassin’s Creed Liberation is nu misschien beschikbaar op de console, maar het draagt ​​nog steeds de sporen van zijn tijd op de Vita. De gevechten van Aveline zijn net zo vloeiend en bevredigend als sommige van de sterkste Assassin’s Creed-spellen, en het presenteren van zijn verhaal als de veranderde versie van de Tempeliers is een van de slimmere lore-wendingen aangeboden door de Creed, maar er is geen ontkomen aan hoe krap het spel voelt, zowel in fysieke omvang als in zijn verhaallijn.

One-woman-wonder Aveline is een fascinerend personage met veel enthousiasme, maar haar motivaties worden nooit echt duidelijk gemaakt, en dat geldt ook voor haar vijanden. En met slechts één stad, een afgelegen moeras en een te onderzoeken tempel, wil je niet dat je de wereld wilt verkennen zoals een Assassin’s Creed-spel dat zou moeten doen. Alles bij elkaar past het precies in het midden van de Creed-kwaliteitsschaal: niet geweldig, maar niet verschrikkelijk, en bruikbaar voor fans die behoefte hebben aan een AC-oplossing.

11. Assassin’s Creed Rogue

Als je Assassin’s Creed Rogue voor het eerst zonder context bekijkt, kun je misschien denken dat het Black Flag DLC ​​is. Dat is niet ver van het doel – het verhaal van een Assassijn-gedraaide Tempelier genaamd Shay Cormac, Rogue concentreert zich op de periode tussen Black Flag en AC3, en heft zwaar op van de rijkdom van Black Flag. Scheepsgevechten zijn vrijwel hetzelfde, muziek en geluidseffecten lijken erg op elkaar, en Shay vecht op dezelfde manier waarop Edward bijna neerstrijkt om te steken. Het is gewoon veel kouder en ga niet zwemmen in de Noord-Atlantische Oceaan. Het is echt niet zo mooi als het Caribisch gebied en zal je KILLEN.

Met Black Flag’s stijl van vechten en exploreren op weg naar buiten met de release van Unity, begroeten sommige fans Rogue als een welkome vernieuwing en het doet een uitstekend werk om de beste delen van Black Flag te repliceren. Plus, nieuwe omgevingen zoals de Noordpool en kleine toevoegingen aan scheepsgevechten, geven die monteurs een beetje extra sap zonder ze te veel te veranderen. Er is ook het feit dat het moeiteloos enkele van de meest geliefde karakters van de Noord-Amerikaanse boog afvuurt, wat zorgt voor een welkomstfan-service. Gooi het mooi omgedraaide element erin waar je constant het risico loopt om door Assassins te worden afgeslacht en Rogue is zeker nog steeds je adelaarsvisie waardig.

Wat is onze beste keuze? Klik op ‘volgende pagina’ om onze aftelling van de beste Assassin’s Creed-games af te ronden.

• 1
• 2

Huidige pagina: pagina 1

Volgende pagina Pagina 2