Ik denk dat ik geluk heb gehad door Citizen Sleeper en Cyberpunk 2077 in een specifieke volgorde te spelen. De nabijheid is een extra bonus, omdat ik mijn tweede reis door Night City slechts 24 uur voordat ik Gareth Damian Martin’s “RPG-snoep” voor de allereerste keer uitprobeerde had afgerond. Vijf uur en ontelbare dobbelsteenworpen later, pakte ik een stuk papier en krabbelde een vraag die al die tijd in mijn schedel brandde: *Is de Sleeper gewoon V?
Natuurlijk is het dat niet. Cyberpunk en Citizen Sleeper zijn twee totaal verschillende RPG-ervaringen, die elk op de een of andere manier beïnvloed zijn door tabletop games, hun werkwijzen en futuristische sci-fi thema’s. Het ene is een triple-A first-person actiespel, met alle flitsende gevechten en grafische betrouwbaarheid die je zou verwachten van de Witcher 3 studio. De andere is een op tekst gebaseerd, verhalend, point-and-click solodev-project. Waarom passen de twee dystopische werelden dan zo perfect bij elkaar dat ik na mijn eerste Citizen Sleeper-sessie een verdacht gevoel van… continuïteit kreeg?
Cyber samoerai
(Afbeelding credit: CD Projekt RED)Ontwaak de slaper
(Afbeelding credit: Spring over de leeftijd)
**Heb je geprobeerd… te navigeren door de valkuilen van het ruimtekapitalisme in Citizen Sleeper?
The Devil is het slechtste einde van Cyberpunk 2077 – ja, inclusief Phantom Liberty’s verwoestende “gezicht in de menigte” epiloog. Na urenlang het maniakale megacorp te hebben aangepakt met de hulp van Johnny Silverhand, wiens geïmplanteerde persoonlijkheidsconstructie hem heeft veranderd in een perma-brein kamergenoot die langzaam je lichaam overneemt, kiest V ervoor om Arasaka te vertrouwen. Hanako zegt dat ze V door de voordeur naar Arasaka Tower zal brengen en in ruil voor hun hulp bij het omverwerpen van haar patricidale broer biedt ze een remedie voor V’s terminale Johnny-itis.
Ik denk dat ik geluk heb gehad door Citizen Sleeper en Cyberpunk 2077 in een specifieke volgorde te spelen. De nabijheid is een extra bonus, omdat ik mijn tweede reis door Night City slechts 24 uur voordat ik Gareth Damian Martin’s “RPG-snoep” voor de allereerste keer uitprobeerde had afgerond. Vijf uur en ontelbare dobbelsteenworpen later, pakte ik een stuk papier en krabbelde een vraag die al die tijd in mijn schedel brandde: *Is de Sleeper gewoon V?
Natuurlijk is het dat niet. Cyberpunk en Citizen Sleeper zijn twee totaal verschillende RPG-ervaringen, die elk op de een of andere manier beïnvloed zijn door tabletop games, hun werkwijzen en futuristische sci-fi thema’s. Het ene is een triple-A first-person actiespel, met alle flitsende gevechten en grafische betrouwbaarheid die je zou verwachten van de Witcher 3 studio. De andere is een op tekst gebaseerd, verhalend, point-and-click solodev-project. Waarom passen de twee dystopische werelden dan zo perfect bij elkaar dat ik na mijn eerste Citizen Sleeper-sessie een verdacht gevoel van… continuïteit kreeg?
Cyber samoerai
(Afbeelding credit: CD Projekt RED)Ontwaak de slaper
(Afbeelding credit: Spring over de leeftijd)
**Heb je geprobeerd… te navigeren door de valkuilen van het ruimtekapitalisme in Citizen Sleeper?
The Devil is het slechtste einde van Cyberpunk 2077 – ja, inclusief Phantom Liberty’s verwoestende “gezicht in de menigte” epiloog. Na urenlang het maniakale megacorp te hebben aangepakt met de hulp van Johnny Silverhand, wiens geïmplanteerde persoonlijkheidsconstructie hem heeft veranderd in een perma-brein kamergenoot die langzaam je lichaam overneemt, kiest V ervoor om Arasaka te vertrouwen. Hanako zegt dat ze V door de voordeur naar Arasaka Tower zal brengen en in ruil voor hun hulp bij het omverwerpen van haar patricidale broer biedt ze een remedie voor V’s terminale Johnny-itis.
Dit is natuurlijk de slechtst mogelijke uitkomst voor zowel Johnny als V als je net zo in hun vriendschap geïnvesteerd bent als ik. Johnny wordt weggevaagd zonder een kans om op zijn eigen voorwaarden te sterven, V keert alles wat het duo samen heeft meegemaakt de rug toe en de construct van de vermoorde patriarch Saburo Arasaka wordt geïmplanteerd in zijn eigen zoon – die eigenlijk probeerde het kwaadaardige bedrijf van binnenuit ten val te brengen en dat zonder jou had kunnen doen. V’s operatie loopt toch mis en als je ontwaakt zonder Silverhand maar toch gedoemd bent om binnen een jaar te sterven, heeft V de keuze: terugkeren naar de aarde en hun dagen slijten, of hun lichaam laten sterven en gratis deelnemen aan het Relic-programma. Dit betekent dat ze hun engram in Mikoshi moeten laten verzegelen – net als Johnny – om op een dag potentieel opnieuw in een werkend lichaam te worden geïmplanteerd. Kortom, je verkoopt letterlijk je ziel aan de duivel. Wie weet? Misschien vindt Arasaka uiteindelijk wel een nieuw lichaam voor V? V kan ze vertrouwen, toch?
Ondertussen ontvouwt zich in de isometrische 2D-wereld van Citizen Sleeper een nieuw verhaal. Terwijl de Sleeper ontwaakt op het Eye, een schip dat drijft in de enorme kloof van de ruimte, wordt me verteld dat ze in zekere zin synthetisch zijn. Hun geest mag dan menselijk zijn, maar hun lichaam is een product, een van de vele in massa geproduceerde schepen van megacorporatie Essen-Arp, en hun bestaan daarin is een misdaad. Met hun gedigitaliseerde persoonlijkheid die ontwaakt uit tientallen jaren achter slot en grendel van Essen-Arp, ontsnapt de Sleeper uit de klauwen van het corp in een gestolen lichaam dat langzaam uit elkaar valt – maar sinds wanneer laten megacorporaties hun eigendom voor niets gaan?
Waar is mijn geest?
(Afbeelding credit: Fellow Traveller)
Synthetisch versus organisch bestaan, en de onschendbaarheid van het leven die respectievelijk aan beide wordt toegekend, is een vraag die in beide games aan de orde komt.
Naarmate ik via dialoogopties meer te weten kom over Citizen Sleeper, word ik steeds enthousiaster. De parallellen met The Devil ending zijn overal: een corpo-zielengevangenis, het eigendom van de psyche van een mens, de belofte om in een nieuw lichaam geïmplanteerd te worden, de overkoepelende vraag of digitaal leven ook echt leven is… Ik vind het meteen moeilijk om mijn Sleeper niet te zien als niemand minder dan V, terug van Mikoshi en op de vlucht voor Arasaka in een geleend lichaam.