Chris Claremont (Afbeelding tegoed: Clearmountain Creatives)
Schrijver Chris Claremont maakte naam met de X-Men – en het eerbiedwaardige mutantenteam werd op zijn beurt bepaald door de visie van Claremont in de loop van zijn eerste 16-jarige run en zijn daaropvolgende werk aan X-Men in de decennia daarna.
Met de X-Men-strips die aantoonbaar terug naar de hoogten zijn, heeft het dit niet gezien in de gloriedagen van Claremont’s originele run terwijl Marvel Cinematic Universe hun introductie tot de MCU ontwikkelt, is deze schrijver uniek klaar om zijn kennis van X-Men overlevering en zijn kijk op hun plaats in het Marvel-universum.
Newsarama haalde Claremont in om de eerbiedwaardige X-Men-architect inzicht te geven in wat dit nieuwe tijdperk zou kunnen betekenen voor de mutanten.
Newsarama: Chris, de X-Men zijn dol op het succes van de X-Men-stripreeks die opnieuw is gelanceerd onder leiding van Jonathan Hickman, en ze praten angstig over wat Marvel Studios zou kunnen doen met de film-/tv-rechtencinema dat ze terug zijn in de plooi.
X-Men Legends #12-cover door Alan Davis (Image credit: Marvel Comics)
Als een van de architecten van hun eerste enorme populariteitsgolf, wat zijn volgens jou de sleutels om van de X-Men weer de grootste franchise in superheldenmedia te maken?
Chris Claremont: Waarschijnlijk het feit dat veel van de mensen die X-Men in hun jonge jaren lazen, ongeveer 40 jaar geleden toen ik het aan het schrijven was, nu in staat zijn om beslissingen te nemen over media .
Alles heeft zijn evolutie, en in ons geval zijn de mensen die zijn opgegroeid met het lezen van het boek en van het verhaal en de personages houden nu de mensen die de beslissingen nemen.
Newsarama: Je noemde de manier waarop zoveel hedendaagse makers zijn opgegroeid met de X-Men, en hoe dat hun moderne traject heeft beïnvloed. Met de X-Men nu op weg naar het Marvel Cinematic Universe, welk terrein zie je dat nog niet is behandeld met het team op het grote scherm?
Chris Claremont: Ik denk dat het hele punt is, alle personages en de verhalen die Dave Cockrum en John Byrne en Paul Smith en ik vertelden, het oppervlak en de structuur zijn nauwelijks aangeraakt.
Krediet: Mahmud Asrar (Marvel Comics)
Het ding om in gedachten te houden is dat het hele huidige tijdperk van superheldenfilms begon met X-Men uit 2000, en dat verraste 20th Century Fox totaal. Ze hadden geen openingsweekend van negen cijfers verwacht, dat was ongehoord voor stripfilms. Ik durf te wedden dat dat het toneel was voor Spider-Man, en vervolgens Iron Man een paar jaar daarna, en we weten allemaal waar Iron Man toe heeft geleid.
Als er een groep personages is die rijp is voor meer verkenning, dan is het X-Men wel.
Newsarama: Zoals je al zei, hebben X-Men-films nog maar het oppervlak bekrast van de verhalen die in X-Men-stripboeken worden verteld – vooral je eigen bepalende run. Welk verhaal of welke verhalen wil je zien in een film?
X-Men: The Dark Phoenix Saga-cover (Afbeelding tegoed: John Byrne (Marvel Comics))
Chris Claremont: ‘Dark Phoenix.’
Newsarama: En natuurlijk zijn er pogingen geweest om dat verhaal aan te passen.
Chris Claremont: ik zal het uitleggen. De uitdaging met X-Men is dat als je merkt hoe Marvel de Avengers-films produceerde, ze ze in gang hebben gezet met solofilms – Iron Man, Thor, Captain America – en dat je ze bij elkaar hebt laten komen voor Avengers. Dus het publiek werd geleidelijk verliefd op de personages en de wereld die deze personages bewonen over een reeks verhalen.
Hawkeye verscheen in Thor. We zagen hem amper op de achtergrond, maar hij was er wel. Black Widow had een rol in Iron Man 2. Kevin Feige bouwde en breidde de wereld stap voor stap uit. En met X-Men moet dat ook gebeuren – behalve dat het één enkel concept is.
Je kunt niet echt een solo Cyclops-film maken, dan een Storm-film, dan een Nightcrawler-film enzovoort. Je moet een manier vinden om de school van Xavier en de X-Men in een uniform concept naar het scherm te brengen en tegelijkertijd de wereld stukje bij beetje op te bouwen, zodat het publiek er op dezelfde manier verliefd op wordt.
Voor mij als verhalenverteller zou de ideale manier om dat te doen het voorbeeld van HBO zijn met Game of Thrones, waar je 12 afleveringen neemt – met andere woorden 12 nummers – en je de wereld creëert en de personages introduceert, en het publiek laat vallen verliefd op ze als je verder gaat.
X-Men: Dark Phoenix-poster (Afbeelding tegoed: 20th Century Fox)
Mijn probleem met beide versies van Dark Phoenix op het scherm, het origineel van Brett Ratner en de nieuwere versie van Simon Kinberg, is dat ik denk dat je het niet effectief in 90 minuten kunt doen. Je kunt een goed verhaal vertellen in dat tijdsbestek, wat ik denk dat Simon deed, maar het is niet de evocatie van het verhaal dat Dave en John en Paul en ik hebben gemaakt, het heeft niet de impact van het kennen van de personages en hun dynamiek en opbouw op deze verhalende manier definitief.
De uitdaging is dat, in termen van een canon als X-Men, het meer lijkt op Harry Potter en Hogwarts, of Game of Thrones. Het heeft tijd en ruimte nodig om te evolueren en de lezer of kijker binnen te halen en een resultaat te geven dat de investering van die tijd waard is.
Newsarama: denk je dat zo’n verhaal beter verteld zou kunnen worden in een reeks films, of als een tv-show, misschien iets dat op Disney+ wordt gestreamd?
Chris Claremont: Het paradigma dat ik nu heb gezien om dat soort verhalen te vertellen, is dat je het als een tv-serie kunt doen en dat soort evoluerende verhalende gerechtigheid kunt doen, zoals HBO deed met de aanpassing van Game of Thrones . Je doet het in die opeenvolgende bursts, 8 of 12 nummers of afleveringen.
Newsarama: Wat zie je op dit moment als de fundamentele onderdelen van de X-Men mythos die het team voor de moderne tijd definiëren?
Uncanny X-Men #140.5 omslag (Image credit: Salvador Larroca (Marvel Comics))
Chris Claremont: Hartverscheurend, als concept voelt het meer dan ooit nodig en relevant in de tijdgeest.
Niet zo lang geleden schreef ik een verhaal over Magneto waarin de Verenigde Staten, onder de mutantcontrolewet, mutante families bijeenbrengen en ze opsluiten in New Mexico ‘voor hun eigen veiligheid’. Kinderen worden in de ene faciliteit geplaatst, ouders in een andere, en ze zullen worden vastgehouden totdat is vastgesteld of ze een bedreiging vormen voor het land, en als dat zo is, zullen ze worden behandeld in overeenstemming met de federale beleid.
En Magneto heeft het over zijn eigen ervaringen als jongere man, verzameld rond mensen in een coffeeshop die allemaal het nieuws vernemen over de mutantcontrole – sommigen zeggen: ‘Het wordt hoog tijd, we moeten iets aan deze mutanten doen. ” Magneto gaat naar de faciliteit, hij wordt herkend als een mutant, ze gaan de strijd aan, en Magneto verslaat ze natuurlijk en ontmantelt de faciliteit.
Maar het punt is, als een groep op deze manier kan worden aangepakt met goedkeuring van de overheid, wat weerhoudt hen ervan om achter een andere groep aan te gaan?
Het probleem met mutanten is dat ze altijd opkwamen voor de rechteloze en onderdrukten. En hoe hard ze ook vechten, hoe hard ze ook werken om tussen mensen te leven, de mensen duwen altijd terug met nieuwe wetten en nieuwe manieren om mutanten pijn te doen.
Wat ik wil zeggen is dat als we stappen vooruit zetten, ze helaas niet onomkeerbaar zijn. Dus hoe pakken we de mensen aan die daardoor gekwetst zijn? Hoe gaan we om met onze medeburgers die in het midden zitten?
Ik denk niet dat er een eenvoudig antwoord is, maar het is een vraag die volgens mij moet worden gesteld. En ten goede of ten kwade, afhankelijk van de omstandigheden, is X-Men de plek in stripboeken waar die vraag altijd lijkt te worden gesteld.
Zorg ervoor dat je alle beste X-Men-strips aller tijden hebt gelezen – Claremont is de schrijver achter veel van hen.
[Noot van de redactie: dit interview is oorspronkelijk gepubliceerd op 7 november 2019.]