Call of Duty Black Ops Cold War-campagnebeoordeling: “Voelt zich vaak op gespannen voet met zichzelf”

Ons oordeel

Een lovenswaardige opschudding van de Call of Duty-campagneformule, maar Black Ops Cold War mist enkele doelen.

Voordelen

• Schitterende wijziging van de typische Call of Duty-campagneformule
• Heeft momenten van serieuze stijl en humor
• De langzamere momenten zijn de sterkste

Nadelen

• Sommige van de meer snelle missies slagen erin saai te zijn
• Wapens voelen niet zo zwaar aan als eerdere iteraties
• AV-bugs zijn er in overvloed

Call of Duty: Black Ops Cold War is niet het Russische Black Ops-spel van je moeder. Zeker, de wereld wankelt op de rand van nucleaire paniek en het touwtrekken tussen twee wereldwijde supermachten gaat door. Maar er speelt een groot verschil.

Elke andere Call of Duty-titel is op de rails geweest, waarbij de speler niet in staat was om het verloop van de campagne te beïnvloeden (weet je nog dat je dacht dat het verslaan van Black Ops 1 het hersenspoelsprobleem van Mason oploste, alleen om te suggereren dat hij JFK toch had vermoord?) Black Ops Cold War geeft je zeggenschap over de uitkomst. Het geeft je keuze.

En keuze is een mooie verleidster: je kunt ervoor kiezen om nevenmissies op te pakken, de motivaties van bondgenoten in twijfel te trekken, of de wereldgeschiedenis te herschrijven door een enkele regel dialoog te selecteren. Het is een prijzenswaardig en intrigerend concept voor een Call of Duty-titel, en een die me door de campagne hield toen de gameplay – eerlijk gezegd – vervelend werd.

Lees Ford’s mening over de online component van de game in onze Call of Duty: Black Ops Cold War multiplayer-recensie.

Snelle feiten: Call of Duty Black Ops Cold War

(Afbeelding tegoed: Activision)

Datum van publicatie: 13 november 2020
Platform (en): PS5, PS4, Xbox Series X, Xbox One, pc
Ontwikkelaar: Treyarch, Raven Software, High Moon Studios, Beenox, Sledgehammer Games
Uitgever: Activision

Call of Duty: Black Ops Cold War gebruikt de beproefde Black Ops-formule en injecteert er psychoactieve drugs in. Het resultaat is dat het lijkt op het voorheen geclassificeerde CIA MKUltra-experiment waarnaar het verwijst: trippy, slippy en meer dan af en toe verwarrend. Om eerlijk te zijn, deze game heeft veel waar te maken, vooral omdat zijn meest recente voorganger de uniform uitstekende Call of Duty: Modern Warfare is. Helaas voor Call of Duty: Black Ops Cold War helpt die vergelijking de oorzaak niet.

Een militaire mixtape

Black Ops Cold War begint met een druppel van een naald. Het is de “Spirit in the Sky” van Norman Greenbaum en hij speelt goed, maar het is de eerste van vele naalddruppels die, na een spreuk, aangrijpen. We snappen het, Activision, u kunt royalty’s betalen.

Laat me duidelijk zijn: ik hou van wat populaire muziek in een videogame – het voegt diepte en realisme toe aan de spelwereld. Maar de muziek in Black Ops Cold War neemt een vreemde ruimte in. Soms is het pijnlijk op de neus, alsof het spel zichzelf te serieus neemt. Andere keren is het een verfrissend kamp, ​​alsof het zich bewust is van zijn eigen absurditeit – zoals wanneer je een bizarre Amerikaanse stad in Main Street ontdekt in een Sovjet militaire basis en golven van vijanden moet bevechten terwijl Pat Benatar’s “Hit Me With Your Best Shot “schalt uit meerdere luidsprekers.

(Afbeelding tegoed: Activision)

De muzikale stijl van Black Ops Cold War weerspiegelt de inhoud van de campagne. Er zijn momenten waarop de “alles doen om Amerika te redden, want Ronald Reagan zegt het” energie je een rood-wit-en-blauwe ijsblok-hersenstop begint te geven. Deze momenten voelen alsof de franchise nooit uit zijn eigen schaduw kan komen – vooral de Black Ops-titels, die zo vaak in historische voorstellingen van America the Savior voorkomen. Maar dan vraagt ​​Frank Woods zich hardop af of de kranen in een nepbar werken terwijl hij wordt bekogeld met kogels van AK-47’s, en je realiseert je dat dit spel misschien, heel misschien pret.

Black Ops Cold War speelt met de franchiseformule, voegt een shot van een mysterieuze vloeistof toe en schudt in plaats van te roeren. Er zijn talloze geweldige momenten waarop je pistool in het holster blijft zitten, of je hebt helemaal geen pistool. Er zijn verzamelobjecten die echt iets betekenen. Er zijn meerdere eindes. Het feit dat een van je eindkeuzes technisch onmogelijk is volgens eerder vastgestelde overlevering, lijkt niet zo veel uit te maken – het is gewoon leuk en spelletjes.

Kameraden willen gewoon plezier hebben

(Afbeelding tegoed: Activision)

De leuke momenten breken lange periodes van eentonigheid af die niet zouden moeten bestaan ​​in een campagne die zo kort is (het kostte me iets meer dan vijf uur om het te verslaan). Vreemd genoeg begint de eentonigheid in de snellere missies die je zou verwachten van een Call of Duty-titel – het zijn de langzamere missies die anders toeslaan.

De ene vindt volledig plaats in het hoofdkwartier van de KGB, en het is allemaal een rustige drukte, geen machinegeweer. De missie zorgt ervoor dat je je de hele tijd diep ongemakkelijk voelt, alsof er een monster om de hoek wacht, ondanks het helder verlichte gebouw, ultraglanzende linoleumvloeren en grappige fragmenten van NPC-dialogen. Er zijn stealth-missies die je de kans geven om dingen meer, eh, diplomatiek te benaderen. En de openingsmissie is de meest stijlvolle van de partij, beginnend in een neonverlichte Amsterdamse bar kort na nieuwjaarsdag, en neemt je mee naar de vochtige daken van de stad terwijl je een doelwit achtervolgt.

Maar dan is er de rest, die vaak aanvoelt als middelmatige remakes van de meer middelmatige Call of Duty-missies van weleer. Een Vietnam-missie speelt als een halfbakken knipoog naar de OG Black Ops, dat is niet eens een fractie zo leuk, met een bizar kort helikopterstuk dat uit de lucht valt alsof het zojuist een RPG naar de rotor heeft gebracht.

(Afbeelding tegoed: Activision)

Naast die middelmatige missies zijn er gameplay-elementen die stotteren en soms de game helemaal stoppen. Er is een schuifmechanisme dat op bepaalde stukken terrein plaatsvindt en die je niet meer doet dan je desoriënteren. De wapens voelen lang niet zo zwaar en dodelijk aan als de Modern Warfare van vorig jaar. De invoer kan plakkerig en traag aanvoelen – op een gegeven moment miste ik een QTE ondanks het indrukken van de vierkante knop, wat resulteerde in de dood van twee redelijk belangrijke mensen.

Maar het meest flagrante feature-element in Black Ops Cold War zijn de al te frequente actie-vertragingen ala Zack Snyder-films die het tempo absoluut verlammen. In de eerder genoemde KGB-missie zijn er twee slow-mo-momenten in een minuut, en een daarvan is een bizar kort shot van je squadron die over de kofferbak van een auto springt terwijl je uit het achterraam schiet. Het is net als de hertogen van Hazzard op ketamine in het midden van Moskou.

Waar is de boem?

(Afbeelding tegoed: Activision)

Black Ops Cold War voelt zich vaak op gespannen voet met zichzelf. Er zijn momenten die schitteren als een pas gepolijste M16 en andere die in je schoot exploderen als een te gaar fragment. Er zijn beelden die je verblinden met indrukwekkend realisme, en dan zijn er hele tussenfilmpjes met een serieuze audiovertraging. Op een gegeven moment merkte ik dat ik me verwonderde over de glans op Adlers leren jasje, maar ik besefte al snel dat zijn haartextuur niet goed was weergegeven.

Het is eerlijk gezegd ongelooflijk dat Black Ops Cold War je aspecten van je personage laat kiezen, inclusief hun geslacht (mannelijk, vrouwelijk, niet-binair). Maar er zijn momenten waarop het lijkt alsof het team niet zo veel heeft nagedacht over hoe die opties zouden verlopen. Ik speelde als een vrouw, maar op de een of andere manier haalden mijn bondgenoten voortdurend herinneringen op aan onze tijd samen met VC’s in Vietnam. Ik ben er vrij zeker van dat ik zou zijn gedegradeerd tot de rol van legerverpleegster, niet? Ik ben hier voor een ahistorische kijk op gender, maar aangezien elk ander plotpunt redelijk trouw blijft aan de geschiedenis, is het een beetje bizar.

Dan zijn er de echte blauwe spionagemomenten, die het meest prominent aanwezig zijn in de twee optionele zijmissies. Je kunt door bewijsmateriaal bladeren en proberen de Sovjet-spionnen van je geheime hoofdkwartier uit te schakelen voordat je de strijd intrekt, en het is een mooi uitstel van het “boem” maken van dingen. Maar daar zijn enkel twee optionele missies – de functie hangt als een wortel voor je uit, maar wordt weggerukt voor het laatste (lange) stuk.

Call of Duty: Black Ops Cold War voelt als een game die zijn identiteit aan het uitzoeken is nadat door overheidsexperimenten het geobsedeerd was door cijfers en presidentiële moorden. Het is alsof het anders wilde zijn, maar niet te anders, en ik wou dat het voor blut ging.

Het oordeel 3

3 van de 5

Call of Duty: Black Ops Cold War

Een lovenswaardige opschudding van de Call of Duty-campagneformule, maar Black Ops Cold War mist enkele doelen.

Meer informatie

Minder